Ik hoor koppels of ouders met kinderen regelmatig zeggen. Maar deze ruzie had ik helemaal niet zien aankomen.
Het ging zo goed. We kunnen nu toch goed overleggen. Ik ben zo teleurgesteld, waarom ging het nu dan zo mis?
Een voorbeeld van mij met Dafner dat zo’n situatie laat zien….

​‘Dafner en ik met de trailer op stap'
Ja, Dafner kan perfect in enkele bewegingen, op enkele minuten instappen in de trailer. We weten technisch samen hoe we dat moeten doen. Maar waarom is het dan na een prettige rit, zo’n uitputtingslag om terug in de trailer te stappen?

Omdat Dafner een sensitief wilskrachtig én onzeker paard is die zich niet zo gemakkelijk veilig bij een mens voelt. En ik in het verleden haar dat uit onervarenheid niet altijd kon bieden. En ja, er was een spannend moment tijdens de rit, “een groot imposant boerenpaard vlak langs ons pad”. Dus ja, haar onzekerheid werd getriggerd. Ja, ik was er, maar kon niet alle spanning bij haar voorkomen. En ook al was ze nadien terug rustig. Haar ‘onveilige modus’ was getriggerd en lag onder het oppervlak op de loer.
En als ik dan vroeg om terug in te stappen… yep, daar gingen we. “Wegrijden, dat is spannend. Ik wil pas met jou mee de trailer in, als ik je héééélemaal vertrouw.”
Haar gevoel zat nog teveel in onveilige modus. Dus nee, ze vertrouwde me niet. Ze ging weigeren. Er zal wel een haakje gezeten hebben bij mij, iets van “niet weer” waardoor ik net niet perfect, maar net iets te snel, net iets te hard, net iets te traag…. reageerde. Dus nee ik gaf geen 100% veiligheid in elk moment, in elke vezel, in elke handeling. Dus nee, ze vertrouwde me niet helemaal op dat moment. Dus yep…negatieve spiraal in gang.
Zo logisch, niemand is perfect, ieder heeft zijn overgevoelige plekken. Maar ja, dat maakt dat ondanks onze beste intenties, groeiende vaardigheden, onze relaties in momenten toch clashen…..Door alle omstandigheden samen, even een level jump to high… goed bezig, maar dit konden we nu nog even niet vlotjes samen…. Helemaal niet leuk in het moment zelf!! Maar toch wel heel rustgevend om het zo ‘simpel’ vast te stellen. Dit kunnen we nu nog even niet, ‘level to high’. Nu pragmatisch oplossen, later terug oppakken…
#reallifetraining #weblijvengroeien

Ze hebben allemaal de waterbak verkend, met mij als leidpaard geoefend… ze kennen de bak, kunnen er vlot doorheen….
Dus ‘s morgens …. gaan ze nu allemaal mooi rustig zelfstandig 1 na 1 door de waterbak naar de wei. Hun motivatie ‘grazen’!
Maar ’s avonds… loopt Rianna als enige mooi door de waterbak terug naar de paddock… en de anderen….
Zvenja zegt expliciet “Er is daar nog een tweede poort naar de paddock. Ik neem die”. Heel de natte winterperiode discussie gehad over ‘die tweede poort die ze toen niet wou nemen’, en nu ineens op eigen initiatief “daar is nog een poort en ik neem die”. Duidelijk ‘dat is voor mij de prettigste weg naar huis’…

En aan de waterbak zelf is het opstopping…. Sanday, Dafner en Bincky willen er alleen door als ik terug het voorbeeld geef en ze accepteren geen gechipotteer van mij…. 
Ze gaan vlotjes mee ALS

• ik op kop voor hen loop én
• dóór het water, niet er langs….

“Leidpaard, we geloven je en volgen je in wat jij zelf doet.” En dan… “krijg ik nu mijn snoepje, ik heb het toch flink gedaan?”
Dus ja, grrrr…. dag na dag sop ik met natte sokken en klotsende schoenen terug naar huis…. en pieker … hoe kan ik van ‘MIJN’ motivatie ‘ONZE’ motivatie maken.

En dan bedoel ik zeker ook al het ‘verborgen’ leiderschap…..

• alleen thuis en discussie met de oudste dochter,
• je baas geeft dubbelzinnige aanwijzingen en dus moet je de taak alleen uitzoeken
• onverwacht een zieke dus moet je beslissen wat prioritair is want  meer taken dan tijd, …..

Gaat dat leiderschap je vlotjes af? Of fjeeeww stressy??....
Ons nuchter hoofd ziet het verschil vaak niet, of je een taak “in het peloton” of “alleen op kop” uitvoert, maar emotioneel is het wel een groot verschil ... toch zeker voor onzekere mensen/paarden zoals Rianna.
Als je in je stevigheid en kracht kan blijven, is ‘alleen op kop’ geen belasting. Maar als je onzekerheid je fundamenten blubber maakt, is leiderschap een zware taak. Een echte "poids morals".  
Rianna liet duidelijk zien dat ze het echt wel moeilijk vond om voor de groep te beslissen of die gekke brievenbus,  die wapperende maïs, .... nu wel of niet veilig zijn om langs te lopen ...  En bij de koeien, was ze gelukkig duidelijk "mens, beslis voor mij, ik weet het niet".  
Herken jij je poids morals? Vraag jij hulp dan of ga je door tot je crasht?
Want zo, is Zvenja gecrasht: onzeker, introvert en afgeleerd om hulp te vragen. We hadden haar signalen gemist tot ze crashte.
Dus "ok Rianna, als jij het nu niet weet met de koeien. Dan stap ik even af en loop voor je. Dan beslis ik voor de groep en kan jij kijken en leren".  Zo bouw jij ervaring en vertrouwen op. Vertrouwen in je inschattingsvaardigheden én vertrouwen dat we naar je luisteren, dat je ok bent met je grenzen.  
Gun jij jezelf die leertijd?
#burnout #leiderschap